මතක අවුලනු එපා වැස්සේ හිතත් රිදුනා....

අහස පාරන් තුංග ජල කද මහා සද්දෙන් බිමට වැටුනා

විගස තෙත් උනු බිත්ති මත්තේ විදුලි එළියෙන් රටා මැවුනා

සවස මහ රෑ වගේ කළුවර වෙන්න ඉඩ හැර ඉරත් නිවුනා

සදෙස විසිරුනු මතක අවුලනු එපා වැස්සේ හිතත් රිදුනා

දෙසැම්බර් 19

දෙසැම්බර් කියන්නෙම
නොස්ටැල්ජියානු මාසයක්
දහනමය කියන්නෙම
පපුව ගිනිතියන දවසක්...

පොඩි කාලෙ ඉදලම මට ඕනි උනේ
අපේ තාත්ත වගේ වෙන්න
ඒ දවස් වල තාත්ත එක්ක
අර තිවිච්ච පරණ සීඩී නයින්ටියෙ
පංසලට,සමිතියට තව ගමේ එක එක අහ
යනව උජාරුවට නැගල මම
ඔහොම ගම වටේ එක එක අහ යද්දි
ගමේ මිනිස්සු කියනව තාත්තට මෙහෙම
"ලොක්ක ඇවිත් චන්දරේගෙ කපාපු පලුව "
එහෙම ඇහෙද්දි හිතට දැනිච්ච ගැම්ම
වචනෙන් විස්තර කරන්නද මම කොහොම
මතකයී ඒ ආඩම්බර කාර හැගීම
මුහුවෙලා ගන්න හුස්මට
පුම්බනව පපු කුහරෙ එක පිම්මට
රබර් බැලුමක් වගේ ඇදිච්ච පෙනහැල්ල
කොයි වෙලේ පිපිරේද කියන්න බෑ බැලූ බැල්මට
ගෙදර ගියාට පස්සෙත් තාමත් එහෙම්මයී ගැම්ම
පපුව පුරා කැලැත්තෙන ඒ ආඩම්බරකමෙන්ම
අම්මට පොඩි කොලොප්පමක් කරන්න කියලා හිතාගෙන
දුවනවා කුස්සියට
එතකොට තමා දකින්න
අම්ම පොල් ගෙඩියක් බිදින ගමන්
හිටියොත් වෙන්නෙ මට පොල් ගාන්න
අම්ම දකින්න ඉස්සර
ශේප් එකේ මාරු වෙනව සාලෙට...
යන ගමන් කාමරේට එබිල අක්කට කියනවා මෙහෙම
"අඩෝ අන්න අම්ම කතා කරා පොල් ගාන්න "
"මට බෑ " කියලා නාහෙන් අඩ අඩ
අක්ක හෙමීට යනව කුස්සියට
අම්මගෙයී අක්කගෙයී දෙබස අහවර
වලියක් ශුවර් අක්කත් එක්ක
ගේ වටේ දුවන
උද්වේගකාරී වට දෙක තුනකට පසුව
නිමා වෙනවා අපේ රණ්ඩුව
තාත්තගේ ගෝරනාඩුව ඇහෙනවත් එක්කම...

ඒ දවස් වල බලපු කාටූන් වල ඉදපු
වීරයොන්ගෙ චරිත බෙදාගෙන
සෙල්ලම් කරපු අතීතය
ගලාගෙන එනව මතකෙට
මායී මලයයී
තව අහල පහල කොළු ගැටවූ ටිකයී
අම්මේ අපිට තිබ්බ සුපර් පවර්ස්
බෙඩ් සීට් එක බෙල්ල වටේ ඔතාගෙන
දුවනව වත්ත වටේටම
මං තමා සුපර් මෑන් කියල
පියාඹන්න හැදුව විතරයී
ආච්චි අම්ම පොරවන
දම් පාට ලොකු මල් තියෙන චීත්තෙත් පොරවන්
සාලෙ දිගේ දුවගෙන මලය එනව ගේමට
"බෑ බෑ මං තමා සුපර් මෑන් "
ඔන්න එපාර රණ්ඩුවක්
සුපර් මෑන් වෙන්න පොරකනව දෙන්නම
අන්තිමට කොහොම හරි
මඩුවෙ තිවිච්ච පරණ හෙල්මට්ටෙකක් හොයාගෙන
ඒක ඔළුවට දාල
වැලට ගහල තිවිච්ච ලාඩප්ප රිට කඩල
ඒකෙන් කඩුවක් හදල දීල
වීරයො දෙන්නගෙම පවර්ස් එක සමානයී කියලා
ඌව බැට් මෑන් කරවනවා මොත්තෙ දාල...

අපි දෙන්නටම ඕනි උනේ සුපර් මෑන් වෙන්න
හැබැයී තාත්ත නැති උනාමයී තේරුනේ
අපි හැමෝටම වෙන්න ඕනි වෙච්චි සුපර් මෑන්
වෙන කවුරුත් නෙමේ අපේ තාත්ත කියලා...

යාළුවෙක් අහම්බෙන්
"උඹේ ආසම පාට මොකද්ද " කියලා අහන වෙලාවක
මං නතර වෙනවා මොහොතකට
කල්පනා කරනව ටිකක් හොදට
ඇත්තට ආසම කියල දේවල් වැඩිය
නෑ නේද මගේ ජීවිතේ පුරාවට
ඒත් කොහේදෝ ඉදං මතකයක් හාරගෙන
ඔළුවට එනව කළු පාට
" කළු පාට ??? "
නෑ...මං මගෙන්ම අහනවා ආයෙම
කළු පාට කියන්නේ මජං වල පාට
ඒ දවස් වල තාත්තගෙ ඇදුම් වල රටා මවපු
වැඩිපුරම පේන්න තිවිච්ච පාට
කට්ට කළු පාට - මජං වල පාට
මං උත්තර දෙනව ඊළගට
ඔවූ මං ආසයී කළු පාටට
මොකද ඒක තමා මජං වල පාට...

මජං ගැන කතා කරද්දි
නැහැපුඩු පාරවගෙන
හදවතේ පතුලටම කිමිදින සුවදක්
මජං වලට තියෙනවා
ඒක හරි අපූරු සුවදක්
මතකයන් අවුළුවන්න පුළුවන් සුවදක්
මජං සුවදක් නැහැ පුඩු පහු කරපු ගමන්
ඇවිලෙන්නෙ  තාත්ත ගැන මතකයන් තමා එක පෝලිමට
අහිමි වීමේ වේදනාව ඒ එක්ක ආවත්
මං හරි ආසයී ඒ වේදනාවට
ඒ වේදනාව තමා ජීව මාන සාක්ශිය
තාත්ත අපිට ආදරේ කරපු විදිහට...
ඒකයී මං කියන්නේ
මං හරිම ආසයී මජං සුවදට
මොකද ඒ සුවද මට මතක් කරවන්නෙම තාත්තගෙ සුවද
මජං කියන්නෙ කන්න පුළුවන් ජාතියක් උනා නම් තව
මගේ කැමතිම කෑම
මජං වෙන්නත් තිවුනා ඇත්තට...

අපේ ආච්චි අම්ම ඉස්සර කියනව මතකයී
කන්දෙ නුග ගහ කියන්නෙ
දේවතා විමානයක්ලු තනිකරම
හැමදාම හවස හයට හයාමාරට
දේවතා එළි ඇදෙනවලු නුග ගහට
ඒ කතාවට පස්සෙ දවස් ගානක්ම
හවස් වරුවෙ මිදුලට වෙලා
දේවතා එළි බලන්න උත්සාහ කරත්
වැඩේ හරි ගියෙ නැති කොට
මං අදහස අතෑරල දැම්ම මතකයී දවසක...

ඒ නුගේ පාමුලම
අඩි හයක් බර පස් කන්ද යට
දැන් නිදා ගෙන ඉන්නවා අපේ තාත්තා
ඒ නුගේ අපෙ ආච්චි අම්ම කියපු තරම් පූජනීය නම්
තාත්තට සැතපෙන්න කියාපුම තැන තමා එතැන..

තාත්ත පස් කන්ද යට නිදාගෙන ඉද්දි
පස් කන්දක් බර හිතේ උහුලං
හුස්ම ගන්න අම්මා දැක්කම
හදවතේ මිලිමීටරයක්වත් ඉතුරු නොවෙන්න පිච්චෙනව උනත්
ඇහෙන් කදුලක් බිමට නොවැටෙන්නේ
කදුළු උනන්නෙ නැති නිසා නෙමෙයී
ඇස් වලින් එළියට පනින්න කලියෙන්ම
හිතේ රස්නෙට ඒව වාශ්ප වෙන නිසා...

සත්තයි දැන් නම් හැන්දෑ වරුවක
බැලුවොතින් ආකහේ දිහා පරිස්සමට
එකම එක හරි දේවතා එළියක් පෙනේවි
අර කියපු නුගේ දිහාවට
මහා එළියක් විහිදුවාගෙන ඇදෙන
අනිවාරෙන්ම දැක්කොත් මතක තියාගන්න
ඒ තමයී අපේ තාත්තා !!!

ප.ලි.-

තාත්ත අපිව දාල ගිහින් අවුරුද්දකුත් වෙනවා දෙසැම්බර් දහ නමයට.යථාර්තය ඒක උනත් හිත හැමවෙලාවෙම උත්සාහ කරන්නෙ ඒක මග අරින්න.පිළිගන්නෙ නැතුව ඉන්න.2017/12/19 ට කලින් දවසක හීනෙක හැමදාකම ගිලිල ඉන්න.තාත්තගෙ වියෝව අපේ ජීවිත වල ඇති කරේ කවදාවත්ම පුරවන්න බැරි හිස්තැනක්. ජීවත් වෙන්න ඕනි නිසාම පැලැස්තර දාන් හුස්ම ගත්තට පපුවෙ හිලක් එක්ක හුස්ම අල්ලන එක හරි අමාරු වැඩක් යාළුවා...






 

අයාලේ යන සුළග කිවුවට
එපා ඔය හැටි රගනු පෙතිහැර
රේණු විදිනා පිපුනු මල් දැක
බවුන් වඩනා බඹර සිත් නැත...

රේණු ගලවා අතට දුන්නත් ස්නේහයෙන් පිරි හදවතින්
බඹර සිත නැහැ ආලයෙන් නැවතුනේ මල ලග කිසිලෙසින්
දැන දැනත් ඒ බව මලේ හිතුවක්කාර කම් ඇයි මේ ලෙසින්
බලෙන් දෙනු බෑ බලෙන් ගනු බෑ ආදරේ එහෙමයී ඉතින්

මලක රොන් ඉව කරපු පලියට
බඹර කුමරෙකු වේද සලෙලෙකු
බඹරු ඉව කර ගිහපු පලියට
මලක් නටුවෙන් හැලිය යුතු වෙද

ඔක්තෝම්බර් 10

ඔක්තෝම්බර් 10

නිදි ගැට කඩ කඩ
ඇසුත් බාගෙට ඇරගෙන
කුස්සියට ලංවෙද්දි හෙමිහිට
අමුතු සුවදක් එනව නහයට...

අම්මෙ කෝ තේ හැදුවද
මොකෝ මේ දඩි බිඩිය පාන්දර
අම්මගෙන් අහගෙනම ඊළගට
ගෑස් ලිප උඩ සූස් සද්දෙට පැහෙන
හට්ටියට එබෙනවා මං නිමේශෙට ...

හට්ටියේ ඉදෙන කිරිබත
දැක්ක මොහොතෙම ප්‍රශ්නෙ මට
අහනවා අම්මගෙන් විගහට
කාගෙ උපන්දිනේද අම්මෙ අද...

"හරිශෝක් ගෙදර ලොකු ඉලන්දාරියා
ඒකවත් මතක නෑ ගොනාට
අම්මෙ මූට දෙන්නෙපා තේ හදල
ඕනි නම් හදා ගෙන බීපං මැට්ටා"

අම්මට උදවුවට කුස්සියේ පැත්තක
ළූණු කප කප මට විරිත්තන
අක්ක පනිනවා කයිය මැද්දට..

කටවහං හිටපං ගෙම්බි
ඇහුවෙ මං අම්මගෙන් ඒක
අනික උපන්දින මතක තියාගන්නෙක
ඒව ඇවිදින් කෙල්ලොන්ගෙ වැඩ

ඔක්තෝම්බර් නේද මේ
කවද්ද දවස අද
හරිනේ - මතක් උනා මට
ඔක්තෝබර් වල කොහෙද වෙන උපන්දින
තාත්තගෙ උපන්දිනේම ඇර...

අම්මගෙ ඕඩරේ අරගෙන
කෙහෙල් ගාලට දුවනවා හනිකට
කපාගෙන හොද කොල දෙක තුනක්
දුවනවා ආයෙම කුස්සියට

"මේන් ගෙනාව අම්මෙ මං"
වීරය වගේ කියාගෙන
ගෙනාපු සේරොම කොල ටික
දානවා කුස්සියෙ මේසෙ උඩට
දැන් මේසෙ පිරෙන්නම කෙහෙල් කොල


"කෙහෙල් කොල මොකටද ඔච්චර
අනේ මන්ද ලොකු පුතේ උඹ නම්
අපරාදෙ ගහටත් නෑනෙ දැන් ඒ ටික
එකක් තිවුනම ඇතිනෙ කිරිබතට "...

"අන්න තේ හදල ඇති වට්ටිය යට
මල්ලිටත් කතා කර ගෙන
තාත්තගෙ තේ එකත් අරගෙන
ගෙනෙහින් දෙන්න කාමරේට "

මලයවත් ඇහැරවල හනිකට
තාත්තගෙ තේ එකත් අරගෙන
දුවනව අම්මලැයී කාමරේට
උදේ පාන්දරම
පොල් සයිස් කණ්නාඩි දෙකත් දාගෙන
තාත්ත ඉන්නවා ලිය ලියා මොනවද....

"තාත්තෙ හැපී බටූ "
තේ එක මේසෙ උඩ තියන ගමන්
දත් තිස් දෙකම විහිදුවල - විරිත්තගෙන
සුභ පතනව තාත්තට...

මූණ පිරෙන්න ඇදෙන
අපේ තාත්තටම විතරක් තිබ්බ
හරිම ආදරණීය
ඒ අහිංසක හිනාවත් එක්ක
තාත්ත කියනවා මෙහෙම
"යන් පුතේ මන් එන්නම් කුස්සියට "

තේ එකත් අරගෙන හනිකට
තාත්තත්  එනව කුස්සියට
කිරිබත හැදෙනකම් සේරොම
වටවෙලා කුස්සියෙ මේසෙට
රස කතා සංගමය - තාත්තා සභාපති...

ඔක්තෝම්බර් දහය
දවස පටන් ගත්තෙ එහෙමයී ඉස්සර
එදා දවසෙ තිබ්බ සිරියාවට
තාමත් ඉව අල්ලනව හොරෙන් හිත...

අහස වැහෙන්නම පාළු මූසල ගතිය
කොහෙන් ආවද මන්ද මේ වැහි අදුර
අහපන් මිත්‍රයා මොහොතකට
නොහිටියත් දැන් අපි ළග
තාත්ත ඉපදුණු දවස අද...

ගෙදර කුස්සියෙ කිරිබත් හට්ටිය වෙනුවට
අද ඉදෙන්නෙ දන් බත් උනාට
වෙනද වගේ කුස්සිය ලස්සන වෙන්න
තාත්තගෙ කටහඩ නැති උනාට
අඩන්න තියාගන්න නම් එපා අද
එදා වාගෙම හිනා වෙලා හිටපං ලස්සනට
එකම එක කළු වලාවක්වත් නැතුව...
මල් යාය පීදෙන්නෙ එතකොට
පැල පවා දළු ලන්නෙ එතකොට
ගස් උනත් ඵල දෙන්නෙ එතකොට...

ඉර්තුව මොක උනත්
හතර දිග් බාගෙම හැඩ වෙන්නෙ ඕන අද
මොකද අද ඔක්තෝම්බර් දහය
තාත්තගෙ උපන්දිනේ දවස...

තාත්තෙ හැපී බටූ කියාගෙන
පුරුදු හුරතල් බොළද විදිහට
අදත් උදේ පාන්දර ගෙනෙහින්
මේසෙ උඩින් තිවුව තේ එක...

වෙනද වගේ
"මං එන්නම් පුතේ කුස්සියට "
කියන්න තාත්ත නොහිටියට
තරහ නෑ තාත්තෙ අපි මොනා කරන්නද
ඒ තමා ලෝකෙ කැරකෙන විදිහ...

තාත්තගෙ අර මූණ පුරා ඇදෙන
හරිම ආදරේ හිතෙන
ඒ අහිංසක හිනාවත් එක්ක
එකම එක පාරක් කුස්සිය පැත්තට
ඇවිදින් යන්න එන්න හොරාට
අපි ඉන්නවා බලාගෙන මග
ඉර ලෝකෙට එබෙන්නත්
තා වෙලා තියෙනව හොදටම...

-ලොකූ-


ප.ලි.- තාත්ත මට කියාදුන්නෙ හිතේ ප්‍රශ්ණයක් ආවම ලියන්න කියල.ලියද්දි දුක වේදනවා අඩුවෙනවා කියලා. හැබැයී තාත්තේ තාත්ත ගැන ලියන හැම වෙලාවකම ඒ වේදනාව අළුත් වෙනවා.වේලිච්ච කදුළු උල්පත් ආයෙ සක්‍රීය වෙන්න ගන්නවා.මට තාම හිතා ගන්න බැරි ඒ ඇයි කියලා,කොච්චර ලිවුවත් මේ වේදනාව අඩුවෙන්නෙ නැත්තෙ ඇයි කියලා.


   

අරගලය සෑම විටම
නිමේශයකින් සියළු දේ වනසා දමා
ඔහේ හමා යන ප්‍රචණ්ඩ කාරී
සුළිකුණාටුවක්ම විය යුතු නැත
එය විප්ලවකාරී හිත්වලින් ජීවය ලබන
සුන්දර පිවිතුරු වැඩ පිළිවෙලක් විය යුතුය
ගිම්හානයේ අහස සේ සංසුන්ව සැලසුම් සකස් කළයුතුය
ඉඩෝරයකදී පොළව සේ නිශ්චලව සිදු වෙන සියළු දේ
උපේක්ශාවෙන් බලා සිටිය යුතුය
ඕනෑම දෙයක් සිදු කිරීමට සුදුසු
තැනක් සහ වේලාවක් ඇත
එතෙක් නිහඩව බලා සිටිය යුතුය...

අපද අපගේ පාත්‍ර වර්ගයාද
රටේ සාමාන්‍ය ජනතාවද
මේ අරගලය තුලදී සුරක්ශිත විය යුතුය..

අරගලය සෑම විටම
ගිනි කදු යටින් පැසවද්දී
සාමකාමීව රළ මවන
සයුර සේ විය යුතුය
මහා සුළි කුණාටු හමද්දී
උන්ට යාමට ඉඩ දී අයින් වෙන
උණ පදුරු සේ විය යුතුය
එහෙත් සුදුසු කාලය උදා වූ කල්හි
ආරක්ශිතව නැගී සිටිය යුතුය
කිසිවෙකුටත් සිතා ගත නොහැකි වේගයෙන්
කිසිවෙකුටත් අනුමාන කල නොහැකි ආවේගයෙන්
නැගී සිටිය යුතුය
නැවත කිසි විට නොවැටෙන පරිද්දෙන්...
සිදුවූ සියළු අසාධාරණයන්ට
අසාධාරණයන් සිදු කල සියළු දෙනා හට
උත්තර බැදිය යුතුය
ඇසිල්ලකදී මතුවන සුනාමියක් මෙන් නැගී
සියළු පවුකාරයන්ගේ පවූ සෝදා හැර
නැවත නිශ්චලව ඈත මුහුදට යායුතුය...

ඉදින් අනාගතයේදී කිසිවකු අපේ අරගලය ගැන ප්‍රශ්ණ නොකරනු ඇත...

හිත ඇතුලෙ දළු ලාපු
විස හැගුම් පුච්චන්න
මෘදු ලෙසින් දෙතොලතර
සීරුවට දැවටෙන්න
සීතලේ ගිනියමට
තාප වී ඇවිලෙන්න
පෙනහැල්ල උඹෙ නමට
ලිවුව හිතවති ඔන්න...

අතීතයෙ රළ ගහන
මතක හැම යට වෙන්න
මහ දුම් වලාවක්
වෙලා හිත වහගන්න
නහර ඇද්දුන් කවන
වේදනා උහුලන්න
හීනියට මත් බවක්
ඕන මට ලතැවෙන්න....

ඔබට ඇයව හමුවූයේ කෙලෙසක දැයි කියන්නට මම නොදන්නෙමි.නමුත් ඉතිහාසයේ යම් දිනක කුමක් හෝ හේතුවකට ඔබට ඇයව මුණ ගැසී ඇත.නැත..එය කිසිසේත්ම අහම්බයක් වීමට නම් නොහැක.ඇයව හමුවීම හුදු අහම්බයක් යැයී යමෙකු පැවසූයේ නම් එය තරම් මුසාවක් තවත් නැතිවනු ඇත.ඔබ ඇයව හමුවන්නට ඇත්තේ කිසියම් හේතුවකටය.අවශ්‍යයෙන්ම ඔබට ඇයගෙන් ලබා ගන්නට යමක් තිබෙන්න ඇත.ඇය හමුවූ පසු ඔබ ඔබේ සිතැගි ඇය හා පවසන්නටද ඇත. දෙවරක් නොසිතාම ඔබේ ආගන්තුක බවද පසෙකලා ඉල්ලූ දේ එකෙනෙහිම ඇය ලබා දෙන්නටද ඇත.

ඒ ඇගේ හැටිය.තමා ජීරණය වුවද සිය ආත්මය උව කැබලි කර පරාර්ථය උදෙසා පූජා කිරීම ඇගේ ස්වභාවයයී..තමන් වෙතට ජීවිතය සොයමින් පැමිණෙන දේවදත්තයෙකු ජූදාස් කෙනෙකු උව අපමණ මාතෘ ස්නේහයෙන් වැළද ගැනීම ඇයගේ ස්වභාවයයී.ඇය හිතුවක්කාරය...ඇගේ ස්නේහය අපරිමිත වන්නේත් මේ හිතුවක්කාර බව නිසාමය.ඇවෙත පැමිණෙන සුහුඹුලෝ සියල්ලටම ඇය හිතුවක්කාර ලෙස ආදරය කල බවට ඉතිහාසය සාක්ෂි දෙනු ඇත.ඇගේ ත්‍යාගශීලීත්වයද එලෙසමය.අයෙකුට විශ්වාස කල නොහැකි තරම් ඇයට ත්‍යාගශීලී විය හැක.ඇගේ මේ අති යහපත් ස්වභාවයන් විටෙක ඈ වෙත අනර්ථයක් ගෙන එතැයී ඇයට පෙම් කරන ඕනෑම අයෙකුට සංකා පහල වීම ස්වභාවිකය.නමුත් කුමක් කරමුද.ඒ ඇගේ හැටිය.ඇය ඇයමය...

මා ඇයව හමුවූ මුල්ම දිනය මට අද වගේ මතකය.එය සරත් සමයේ අගද නැතහොත්  වස්සානයේ මුලද කියා මම තවමත් කල්පනා කරමි.කෙසේ හෝ වේවා එය ඉර්තු පෙරලෙන කාලයක දවසක් බව මතකය.හීන අහුලන්නට එක පොකුරට ඈ තුරුලට පියමැන ආ අනෙකුත් යෞවන යෞවනියන්  සමග එකතුව මමද ඈ වෙතට පියමැන්නෙමි. මග දෙපස ගැබ්බර මල් පොහොට්ටු සුමුදු සුළගට රොන් සුනු එක්කරන්නට පෙරුම් පුරමින් අඩි පාරට බරව කල්පනා ලොව නිමග්නව සිටියත් වරින් වර ඉස්සී අප දෙස බලා කෝඩුකාර සිනහවන් පෑවෝය.කොහේදෝ අන්තයක සිට අඹ මල් සුවදින් හැඩවී දඩි බිඩියේ දුවන් ආ සිහිල් සුළං රැල්ල මැයි ගස් පෝලිමක් සලිත කරවමින් අනෙක් අන්තයෙන් ආකාශයට පැන ගත්තේ තාර කට්ටයන් මත රටාවන් මවමින් පතිතවී තිබූ පිහිඹියා කොළ රෑනට පියාපත් දෙමිනි.

එදා පැමිණි අනෙකුත් සියල්ලන් සේම මටද ඇයගෙන් ඉල්ලන්නට යමක් තිබිනි.ඒ පැමිණි සියල්ලන්ටම මෙන්ම මා නම් ආගන්තුකයාටද  ඉල්ලූ දේ මොහොතකදු නොපැලකී ඈ ලබා දුන්නේ අපරිමිත ස්නේහයකින් බව සටහන් කලයුතුමය...

තත්පර පැය විය...පැය දවස් විය...දවස් සති විය...සති මාස විය...මාස අවුරුදු විය..මෙලෙසින් ඈ සෙවනේ කාලය අප සැවොම පසු කරමින් හැල්මේ දුවන්නට විය..

ගෙවුනු හැම නිමේශයකම අපට ඇයගෙන් ඉල්ලන්නට අලුත් යමක් තිබිනි.එසේම ඒ සෑම ඉල්ලීමක්ම ඉටුවූයේ මොහොතකදු ප්‍රමාදයක් නොවෙමිනි.ඈ අපගේ හීන හැබෑ කල ඉෂ්ට දේවතාවුන් විය.එක අතකට ජීවිතය ඇහිදින මේ පුංචි උන් ගැන ඇයට අනුකම්පා හිතෙන්නට ඇත. එනිසා ඇයට එන්න එන්නම ජීරණය වන්නා වූ ස්වකීය ශරීරය,ආයුෂය ගැන සිතන්නට පවා අමතක වූ හැඩය.කෙසේ හෝ වේවා අප පුන පුනා කෙතරම් දේ ඉල්ලූවත් ඇය අපෙන් පෙරලා යමක් ඉල්ලූ දවසක් මාගේ මතකේ නැත.ඇයගෙන් එකදු ඉල්ලීමක් වත් නැත.හරි පුදුමය...අනිකුත් පුදුමයන් මෙන්ම මේ පුදුමයද අප සාදාරණීකරණය කලේ ඒ ඇයගේ හැටි වෙන්නැති කියාය...

පෙනුමෙන් සහ ශරීර සෞඛ්‍යයෙන් කෙතරම් අබල දුබල උවත් ස්වකීය සුඹුලන් වෙනුවෙන් ඇය සිය අවසන් ප්‍රාණයද කැප කරමින් යුතුකම් ඉටු කරන්නේ පුදුමාකාර මාතෘත්වයක් හිතේ දරාගෙනය.මෙය නම් කිසිවකුටවත් ඇදහිය නොහැකි කැපවීමකි.පරිත්‍යාගයකි...ආගන්තුකයො රෑනක් වෙනුවෙන් මෙතරම් ස්නේහයක් ??? සුපුරුදු පරිදි පැවසීමට ඇත්තේ ඒ ඇයගේ හැටිය කියාය..

හිතවත, ඇය සෙවනේ මේ ගෙවූ කාලය තරම් සොදුරු කාලයක් ඔබ ජීවිතවල තවත් තිබේ  දැයී කියා පවසන්නට මම නොදනිමි.නමුත් විශ්වාසය.ඈ සෙවෙනේ ගෙවූ සෑම නිමේශයක්ම හදවතේ ගැඹුරුම තැනක මතකයක් ලෙසින් තැන්පත්ව, ඉහලට ගන්නා හුස්මක් හුස්මක් පාසාම රුධිරයට මුහුවෙමින් ඔබව ජීවත් කරවනා බව සහතිකය.

අඹ සෙවනේ අඹයක රසය,මැද මිදුලේ පීදෙන මල් වල සුවද, මැයි ගස් සියඹලා ගස් යට විසිරිච්ච මතක,ඩෙස් බංකු පතාක බිත්ති ලෝකෙට වසන් කරපු ඔබේම පමණක් උනු කතාවන්, දවසක් ගානෙම ලියලාපු සහෝදරකම් , මේ පිං බිම තුල හමුවෙච්ච ප්‍රේමයන් , හිත අගිස්සේ මතුවෙන විදුලි සැරක් මෙන් තවමත් රිදුම් දෙන විරහවන්....

ඔවූ මේ සියල්ලම ඔබේ මතකයන් තුල අගුළු දා ඇති බව විශ්වාසය.එහෙත් තාමත් ජීවිතේ වේදනා බර අවස්ථා අභිමුක සිහිපත් වෙන මොහොතක් පාසාම ඔබේ මුහුනත සිනහවකින් සරසමින් සියලු ලැතැවුල් අතුරුදහන් කරන්නට තරම් ජීව ගුණයක් ඒ මතකයන්ට තිබීමද සැබවින්ම ආශ්චර්‍යය ජනකය.

මා කලිනුත් සටහන් කල පරිදි අප කෙතරම් දෑ ඇයගෙන් ඉල්ලුවද, ලබා ගත්තද ඇය කිසිවක් අපගෙන් ඉල්ලා හෝ බලාපොරොත්තු වී නැත.එහෙත් මේ මොහොතේ ඇය වෙනුවෙන් එකමුතු නොවෙන දෑත් වලින් මේ ලොවට කවර නම් සෙතක් වේද? තම  මවුන් රැක ගත නොහැකි දූ දරු පිරිසකට ස්වභාධර්මයෙන් නම් කිසිදා සමාවක් නොලැබෙනු ඇත.

එකමුතු වෙමු.එක්ව සටන් කරමු. NDESමවුන් රැක ගමු...

වැස්සක් කියන්නේ
මල් වලට ජීවයක්
ඒ උනත් අනෝරා
මල් තලන මාරයෙක්...

හිරු කිරණ කියන්නේ
ලොවකට ත්‍යාගයක්
ඒ උනත් ඉඩෝරය
පොළවට මරණයක්...

තනිකම කියන්නේ
කවියෙකුට නිදහසක්
ඒ උනත් හිස්කම
කවි හිතට සාපයක්...

මූසලම අවුරුද්ද හනික ගෙවිලා යන්න...

පාළුවම ඉතිරිච්ච සාලෙ මැද විසිරෙන්න
එක හිනාවක් ඇතිනෙ නිහඩ බව බිදලන්න
අම්මගේ කදුලු ගග මොහොතකට නවතන්න
කතාවක් හෙම ගොතන් තාත්තේ මෙහෙ එන්න...

අවුරුද්දෙ නැකැත් ටික තක්කෙටම ඉටුවෙන්න
රේඩියෝවත් අරන් කුස්සියට ලං වෙන්න
අම්මාගෙ මහන්සිය මොහොතකට දුරුවෙන්න
එක විහිළුවක් ඇතිනෙ අවුරුද්ද හැඩ වෙන්න...

පංසලේ ඝංටාරේ ඇහෙද්දී ලං වෙන්න
ලොකු හාමුදුරුවන්ට බුලත් දී වැද ගන්න
නොනගතේ පූජාවෙ ලෑස්තිය විමසන්න
සුදු සරම ජැන්ඩියට තාත්තේ හැද එන්න

පෝලිමට බුලත් දී දෙපතුලට ලං වෙන්න
දණ ගසා වදිනවිට ඔළුව අත ගා ගන්න
බත් කටක් කවාගෙන හිතම පුරවා ගන්න
ඇවිලිච්ච මතකයන් ගිනි පිඹිනවා ඔන්න

ලිද එක්ක ගණු දෙනුව කරන්නට එක් වෙන්න
පරක්කුලු හොදටෝම අම්ම බණිනව ඔන්න
අඹ ගහේ එල්ලාපු ඔංචිල්ලෙ පැද ගන්න
තාත්තේ වෙනද වගෙ තල්ලුවක් දී යන්න

අකුණු පුපුරන විටදි සාලෙ සෙටියට පැන්න
සේරෝම ගුලි වෙද්දි රස කතා දොඩවන්න
වැහි අදුර ගිලගද්දි ලෝකයම බයවෙන්න
තාත්තේ නුඹෙ එළියෙ අහසටම විහිදන්න

නෑ ගෙවල් හතර අත ත්‍රීවිලේ ඇවිදින්න
පත්තරේ බලන විට ටැබ්ලොයිඩ් උදුරන්න
අක්ක මලයා එක්ක උන රණ්ඩු බේරන්න
කෝට්ටක් අරන් හරි ඉක්මනට මෙහෙ එන්න

ගෙදර හැම අස්සක්ම මුල්ලක්ම පෑහෙන්න
ඔබේ රුව මැවෙනවා මුලු හිතම ඇවිලෙන්න
මූසලම අවුරුද්ද හනික ගෙවිලා යන්න
තාත්තේ බැහැ මෙහෙම වියෝ දුක් උහුලන්න...

Imaa's Birthday

ජනවාරියේ සීතල අතරින් එබෙනා
ඉර කාරියේ උණුහුම හිරිගඩු මකනා
හැකි වීරියේ කවි පද එළි වැට පනිනා
අත නෑරියේ උඹ හන්දයි බකමූණා

පිපුනත් නොපිපුනත් සුවදැති මල් පොකුරූ
ගැයුනත් නොගැයුනත් සියොතුන් ගී මහරූ
එබුනත් නොඑබුනත් ලෝකෙට ඉර මිතුරූ
අපි ළග තමයි උඹෙ හිත් දොරෙ මුල්  යතුරූ

එළිය නොමැති නම් උඹ යන මග මිතුරා
ගුලිය පිටින් තරු ගෙනවිත් දෙමි අතුරා
නලිය නලිය වද දෙන හැගුමන් අහුරා
පොළිය එක්ක පතනෙමි ජය මා සොයුරා

   

අතීතය වෙඩි උණ්ඩ වාගේ
පපුව හාරන් වදිනවා
හිතම හිල්වී ගලන මතකය
ඇස් දිගේ එළි බහිනවා...

විසල් උරයේ තියා මගෙ හිස හිස කතා කිවුවා වරු ගනන්
නිසල් සෙවණක් උණා දෝණිට දග කරද්දිත් ඇති තරන්
සියල් සැප දුනි දුකක් නොමදුනි වීරයෙක් නෑ ඔබ තරන්
ඇඩුව ඇති අප්පච්චි මං හැමදාම ඉන්නව ඔබෙ ළගින්


මගෙම ලේ බී මටම ඔරවන මදුරුවෙක් වත් නෑ මරා
ගහක් පැලයක් හිටෙවුවා මිස නැතේ කොළයක් වත් ඉරා
මමත් නොමදැන උනිද වරදක් කියන් මා හට සොහොයුරා
ඇයිද මේ වගෙ දුකක් දුන්නේ මගේ මවු පිය හිත් ඉරා

ඔහේ ලිවීම

ඉස්සර මං ආස වැඩිපුර තනි වෙන්න
තනියම කොහෙට හරි වෙලා හිත හිත ඉන්න
හීන කන්දක් එක්ක ඉබාගාතේ යන්න හිතට ඉඩ දෙන්න
බරක් පතලක් නැතුව කැලෑ පල්ලෙ කදු මුදුන් දිගේ ඔහේ පාවෙන්න
නෑ කිසිම බයක් තිවුනෙ හිතේ අහලකවත්
කේන්දරේ බලපු මනුස්සය කියල මට රාහුලු
ඒකලු ඔහොම ඇවිදින්නෙ
අම්මට මං කිවුවෙ ඒකට පිස්සු
රාහුට මං නීච උනොත් මිසක්
රාහු මට කොහේ නීච වෙන්නද
මං ආසයි මේ ඔහේ පාවෙන ජීවිතේට
ඉන්න ටික කාලෙටනෙ මේ ඔක්කොම සෙල්ලං...

ඉස්සර වගෙ නෙමේ දැන් හරි බයයි මට තනි වෙන්න
ඇවිදින්නෙ කොහොමද වෙනදට වඩා මහ හුගක් බර දැනෙනවා අඩිය
වෙලාවකට අඩියෙ බරට එරෙයිද කියලත් හිතෙනවා පොළවට
මං තාම ආසයි ඔහේ ඇවිදින්න
කදුමුදුන් ගුහාවල් කැලෑවල් පීරන්න
ගහක් උඩ හුගක් වෙලා තනියම කල්පනා කර කර ඉන්න
ඔවූ තාම මට රාහු
ඒත් අවුලකට තියෙන්නෙ ඊට උඩින්
හෙනහුරා නීච වෙලා...