ඉස්සර මං ආස වැඩිපුර තනි වෙන්න
තනියම කොහෙට හරි වෙලා හිත හිත ඉන්න
හීන කන්දක් එක්ක ඉබාගාතේ යන්න හිතට ඉඩ දෙන්න
බරක් පතලක් නැතුව කැලෑ පල්ලෙ කදු මුදුන් දිගේ ඔහේ පාවෙන්න
නෑ කිසිම බයක් තිවුනෙ හිතේ අහලකවත්
කේන්දරේ බලපු මනුස්සය කියල මට රාහුලු
ඒකලු ඔහොම ඇවිදින්නෙ
අම්මට මං කිවුවෙ ඒකට පිස්සු
රාහුට මං නීච උනොත් මිසක්
රාහු මට කොහේ නීච වෙන්නද
මං ආසයි මේ ඔහේ පාවෙන ජීවිතේට
ඉන්න ටික කාලෙටනෙ මේ ඔක්කොම සෙල්ලං...
ඉස්සර වගෙ නෙමේ දැන් හරි බයයි මට තනි වෙන්න
ඇවිදින්නෙ කොහොමද වෙනදට වඩා මහ හුගක් බර දැනෙනවා අඩිය
වෙලාවකට අඩියෙ බරට එරෙයිද කියලත් හිතෙනවා පොළවට
මං තාම ආසයි ඔහේ ඇවිදින්න
කදුමුදුන් ගුහාවල් කැලෑවල් පීරන්න
ගහක් උඩ හුගක් වෙලා තනියම කල්පනා කර කර ඉන්න
ඔවූ තාම මට රාහු
ඒත් අවුලකට තියෙන්නෙ ඊට උඩින්
හෙනහුරා නීච වෙලා...
No comments:
Post a Comment