වෙලාවකට මට මෙහෙම හිතෙනවා

වෙලාවකට මට මෙහෙම හිතෙනවා...

මගේ අනන්‍යතාවය කියන්නෙ මොකක්ද? ඇත්තටම මම කියන්නෙ කවූද?

කවුරු හරි මාව , මම කියල අදුන ගන්නෙ කොහොමද?

පළවෙනියටම අපේ හිතට එන උත්තරේ තමා රූපය කියන එක. අපේ ඇපියරෙන්ස් එකෙන් තමා කවුරු හරි පළවෙනියටම කෙනෙක් මේ අහවලා කියල අදුන ගන්නේ. 

හැබැයී සීන් එක කියන්නේ මේක එක ෆැක්ටර් එකක් විතරයී.

මචං උබ අරූව දන්නවද කියල කවුරු හරි කෙනෙක් ඇහුවම අපි මුලින්ම අර සුදු එකා, කළු එකා, කොණ්ඩෙ බොකුටු එකා, කොන්ඩෙ බැදපු එකා, හඩ්ඩා, හිපියා වගේ එක එක විදියෙ පිසිකල් ඇපියරන්ස් වලින් ඒ මනුස්සයව විග්‍රහ කරනවා.

පිසිකල් ඇපියරන්ස් එක හැමදාම එක විදියට තියෙන්නෙ නෑනේ. කාලයත් එක්ක මිනිස්සුන්ගෙ පිසිකල් ඇපියරන්ස් එක කියන එක සෑහෙන්න වෙනස් වෙන්න පුළුවන්.

ඉතින් ඒක මතම පදනම් වෙලා අපිට පුද්ගල අනන්‍යයතාවයක් අදුන ගන්න බෑ.

ඒ නිසා අපි කරන්නේ එතනින් එහාට ගිහින් ඒ මනුස්සයගෙ බිහේවියර් එක සාරාංශ ගත කරල ඒකෙන් ඔහුව හෝ ඇයව අදුන ගන්න උත්සාහ කරන එක.

අර ජෙප්පා, අලයා, අලියා, පෙරට්ටා, කුඩු කාරයා, බඩු කාරයා, බඩුව, ගංජ කාරයා, බෙබා, කාලකණ්ණියා, මැරයා, පාතාලයා, සිරිමත්, හොද ළමයා, උපාසකයා වගේ එක එක ජාතියෙ සමාජ නිර්වචන වලින් ඒ මනුස්සයව විග්‍රහ කරනවා.

දැන් මිත්‍රයා මෙතන තියෙනව සෑහෙන්න සාධාරණ ප්‍රශ්ණ ගොඩක්.

මේ විදියට බිහේවියර් පැටන්ස් වලින් මිනිස්සුන්ට ලේබල් ගැහුවෙ කවූද?

ඒ ගහපු ලේබල් එක කොයිතරම් දුරට නිරවද්‍යයද?

අපි ඒ ලේබල් එකෙන් මනුස්සයෙක්ව අයිඩෙන්ටිෆයි කරන එක කොයි තරම් දුරට සාධාරණද?

රූපෙත් වෙනස් වෙනවනම් මනුස්සයෙක්ගෙ හැසිරීම් රටාව සදාකාලිකයී කියල අපිට නිගමනය කරන්න පුළුවන්ද.

ඇත්ත කතාව කියන්නෙ හැම තත්පරයක් ගානෙම මනුස්සයෙක් වෙනස් වෙනවා. 

ජීවිතේ එක එක අවස්ථාවන් වල ඔහු හෝ ඇය මුහුණ දෙන ප්‍රශ්ණ, අභියෝග සහ යුද්ධ ඒ මනුස්සයව වෙනස් කරවනවා.

ඔබ ජීවිතයේ යම් කිසි අවදියක දැනන් ඉදපු කෙනෙක් ඊට අවුරුදු ගාණකට පස්සෙ හම්බෙද්දි, ඔහු හෝ ඇය කියන්නේ ඔබ කලින් දැන ගෙන ඉදපු මනුස්සය නොවෙන්න පුළුවන්.

ඉතින් කලින් නිගමනය කරපු මොඩල් එකකින් ඒ මනුස්සයව අදුන්වන එක ටිකක් සාධාරණ මදි නේද?

කොහොම උනත් මේ කතාන්දරේ සාරාංශය  තමයී අපි අපේ කියල හිතන් ඉන්න අයිඩෙන්ටිටි එක ඇත්තටම අපේ නෙමේ. ඒක සමාජ නිර්මිතයක්.

ගෙවෙන හැම තත්පරයක් ගානෙම අපි උත්සාහ කරන්නෙ අපිට කියලා යුනික් අයිඩෙන්ටිටි එකක් හදා ගන්න.

හැබැයී රහම සීන් එක කියන්නෙ අපි ඔය වලි කාල ගොඩ නගා ගන්න හදන අයිඩෙන්ටිටි එක නිර්වචනය කරන්නෙ සමාජයෙන්.

සමාජය කියන්නෙ බහුතර මතය.

එතකොට අපි මේ ඩේලි රේස් දුවන්නේ බහුතර මතය සන්තෘප්තියට පත් කරන්නද?

මට තේරෙන විදියටනම් මේක මහ තේරුමක් නැති මහන්සියක්.

අයිඩෙන්ටිටි එකට බම්බු ගහන්න කියල ගෙවෙන හැම තත්පරේම අපි අපිම වෙලා හිටියොත් ඒක සෑහෙන්න වටිනවා.

ඇත්ත කතාව තමා අපිට කිසිම මනුස්සයෙක්ව ජජ් කරන්න බෑ. මොකද ඒ මනුස්සයගෙ ජීවිතේ දශමෙන් පංගුවක් වත් අපි කියවල නැති නිසා.

මනුස්සයෙක්ව අයිඩෙන්ටිෆයි කරන්න ඕනෙම නම් කියවන්න ඕනෙ රූපෙවත්, ඒ අවස්ථාවේ බිහේවියර් එකවත් නෙමේ. ඒ මනුස්සයගෙ තින්කිකින් පැටන් එක.

ඔවූ ඉතිං තින්කින් පැටන් එකත් කාලයත් එක්ක වෙනස් වෙන්න පුලුවන්නෙ කියල කෙනෙක් කියයී.

ඔවූ ඒක හරී. හැබැයී කතන්දරේ කියන්නෙ තින්කින් පැටන් එක වෙනස් වෙන්නෙ ඒ මනුස්සය ජීවිතේ මූණ දීපු හැබෑ අත්දැකීම් එක්ක. ඒ මනුස්සය සටන් කරපු යුද්ධ වල අත්දැකීම් තමා ඒ මනුස්සයගෙ චින්තනය හදන්නෙ. අර පරිණත වෙනව කියල කියන්නෙත් ඔන්න ඕකට තමා මන් හිතන්නේ.

ඔය රෙද්දවල් වැඩක් නෑ. අහක යන සමාජෙ උන්ට ආතල් ගන්න අපි ණය වෙලා ඩීජේ ගහන්න ඕනෙ නෑනෙ.

ඒ මහන්සියෙ අපි අපිම වෙන්න උත්සාහ කරමූ.

මේකෙ කියවපු එකෙක්ට මුලයී අගයී බැලුවම මනස කැළබිලා මොලේ වයර් ශෝට් වෙන ගතියක් දැනෙයී.

ගණන් ගන්නෙපා. නිතරම මම කියනව වගේ ජීවිතෙත් එහෙමනෙ. කිසිම ගැලපීමක් නෑ. අපිම තමා මහන්සි වෙලා ගලප ගන්න ඕන. 

ඉතිං අන්තිමට මට කියන්න තියෙන්නෙ මෙච්චරයී. කොච්චර අහේනියෙ ඉදියත් ගංජ ගහල ගුලි කන්න නම් එපා.