මේ සංසාර විරාමයේ හමුවූ සියළු සොදුරු මිනිසුන් වෙත.
මග තොටදී හමුවූ විට ඔබ හා සිනාසීමට අමතක වූ අවස්ථා තිබෙන්නට ඇත.
නිමේශයකට සිනාසී ගියද ඔබේ දෙනෙත් වලින් ප්‍රකාශිත හැගුම් කියවා ගැනීමට නොහැකි වූ අවස්ථාවන් තිබෙන්නට ඇත.
එසේ හැගුම් කියවා ගත්තත් ඔබට ඇහුන්කම් දීමට අතපසු වූ අවස්ථාවන් තිබෙන්නට ඇත.
ඒසේ අහුම්කන් දුන්නද ඔබට පිළිතුරක් දීමට මගෑරුනු අවස්ථාවන් තිබෙන්නට ඇත
පිළිතුරක් දුන්නද ඔබට හදවතින්ම උදවූ කරන්නට නොහැකි වූ අවස්ථාවන් තිබෙන්නට ඇත
ඒ සියළු දේ වෙනුවෙන් මම ඔබෙන් සමාව ඉල්ලමි.
සුදු හෝ කළු කියා මිනිසුන් නැත. සාන්තුවරු මේ සමාජයේ නැත්තා සේම අන්ත දුශ්ඨ මිනිසුන්ද මේ සමාජයේ නැත.
මිනිස්සු අළු පාටය. සුදු සහ කළු අතර ජීවිත කාලාවර්ථය තුල මොහොතක් පාසාම දෝලනය වෙන මිනිස්සු හරි ලස්සනය.
එකිනෙකාට තම තමන්ට ආවේණික වූ ජීවිත යුද්ධයන් ඇත. එකී යුද්ධයන් ගෙන් හෙම්බත් වූ අයෙකුගෙන් මොහොතකදී සිදු වන වැරැද්දකින් ඔහුගේ හෝ ඇයගේ ආත්මයම අර්ථකතනය නොකරන්නැයී මම ඔබෙන් බොහෝ ආදරයෙන් ඉල්ලමි.
හැමදෙනාම ආදරයට කැමතිය. නමුත් ආදරය ලබන්නට විනා බෙදන්නට උත්සාහවන්ත වන්නේ බොහොම අතලොස්සකි.
ජීවිතය ලස්සන බෙදා ගන්නා තරමටය. ආදරය ලස්සන පතුරවන තරමටය.
මට ඇත්තටම ඔබට කියන්නට ඕනෑ කරන්නේ ජීවිතය කෙටි බවය. හිත පුරා ආදරය කරන්නටවත් හිත පුරා ආදරය විදීමටවත් මේ ජීවිතය කියන්නා වූ කාලාවකාශය ප්‍රමාණවත් නොවීමට පුළුවන.
එනිසා වෛරය වෙනුවට ආදරය පතුරන්නත්, නරක වෙනුවට යහපත පතුරන්නත් අපි සියල්ලෝම උත්සාහවන්ත විය යුතු නොවේද.
මේ වාක්‍ය රචනයේ මුල කියවා අගට එන විට
මනස විකාරයක් වී මුල අග නොගැලපේ යැයී ඔබට හිතෙන්නට ඉඩ ඇත.
සාධාරණය. එසේ විය හැකිය. ජීවිතයද එහෙමය. බැලූ බැල්මට අගක් මුලක් හොයාගන්නට නැත. ගැලපීමකුත් නැත. එ නිසා කෑලි අහුලා අපි අපිම ගලපා ගත යුතුය.
දැන් ඇතිය. මට කම්මැලිය. අවසාන වශයෙන් කියන්නට ඇත්තේ ගංජා සමග ගුලි කෑමෙන් වලකින ලෙසය.
No comments:
Post a Comment