මිනිස්සු කියැවීම සහ මිනිසුන්ගේ කියවීම.

මිනිස්සු කියැවීම සහ මිනිසුන්ගේ කියවීම.

ජීවිතේ එදි නෙදා අපිට හම්බවෙන මිනිස්සු, අපි ආශ්‍රය කරන මිනිස්සු, අපේ හිතවත්තු, අපිට හිතවත් නොවන මිනිස්සු ඔය හැමදෙනාවම අපි කියවපු විදිහක් තියෙනවා.

අපිත් එක්ක ආශ්‍රය කරන විදිහ, අපි ඉස්සරහ බෙදා ගන්න අදහස් වගේ දේවල් වලින් ඒ මනුස්සය කියන්නෙ මෙහෙම පොරක් කියලා අපි අපේ හිතේ මොඩල් එකක් හදා ගන්නවා.

ඊට පස්සෙ හැමදාම අපි හිතන් ඉන්නේ අරූ මෙහෙම එකෙක්, අරකි මෙහෙම එකියක් කියලා.

ප්‍රශ්ණෙ කියන්නෙ ඔය අපි හදාගෙන තියෙන මොඩල් එක සර්ව සාධාරණද කියන එක.

කෙනෙක් අපි එක්ක ආස්සරේ කරන විදිහයී තව පිරිසක් ආස්සරේ කරන විදිහයී අතර ලොකු වෙනසක් තියෙන්න පුළුවන්.

අපි කියවල තියෙන ඔහු හෝ ඇය වෙන කෙනෙකුගේ කියවීමෙන් හාත් පසින්ම වෙනස් වෙන්නත් පුළුවන්.

මිනිස්සු හැම මොහොතකම 100% ක් අවංක නෑ. ඕනෑම පුද්ගලයෙක් ඉස්සරහ ඔහු හෝ ඇය විවෘත වීමේ සීමාවක් තියෙනවා.

ඒ සීමාවට අදාලව තමා අපි එක්ක ඔවුන් අදහස් හුවමාරු කරගන්නෙ.

මනුස්සයෙක්ව ගත්තම හොදම යාළුවෙක් උනත් සහෝදරයෙක් උනත් ගෙදර අම්ම තාත්ත උනත් ඔහුගේ හෝ ඇයගේ ජීවිතේ නොදන්න පැති කඩක් තියෙන්න පුළුවන්.

මාව ආස්සරේ කරන මිනිස්සුත් මම කියන්නෙ කවූද කියල කියව ගන්න බැරිව කන්ෆුයිස් වෙච්ච අවස්ථා ඕනෑ තරම් තියෙනවා.

"අඩෝ මං දැනන් ඉදියෙ නෑනෙ උබ මෙහෙම එකෙක් කියලා. 

ඇයී බං උබ එහෙම?

උබ එතන වෙනම විදියක්නෙ. කාට පේන්නද උබ ඔය රගපාන්නේ? ඉදහන්කෝ උබේ රෙද්ද ලිහන්න."

ඔය වගේ ප්‍රශ්ණ අහල වාද කරන උන් මේ සමාජෙ ඕන තරම් ඉන්නවා.

එහෙම මනුස්සයෙක්ගෙන් ප්‍රශ්ණ අහන වෙලාවට අපි අපෙන්ම අහගන්න ඕනෙ සෑහෙන්න වැදගත් ප්‍රශ්ණයක් තියෙනවා.

සිරාවටම අපි මේ මනුස්සයව කලින් කියවපු විදිහ වැරදිද?

අපි කියවල තියෙන ප්‍රමාණයට වඩා එහා අවකාශයක ඔහු හෝ ඇය සැරිසරනවනම් පැහැදිලිවම ඒක අපේ දෘශ්ටි කෝණයේ ප්‍රශ්ණයක් මිසක් ඒ මනුස්සයගෙ වැරද්දක් නෙමේ.

හැබැයී මිත්‍රයා ප්‍රශ්ණෙ කියන්නෙ මේ වගේ අවස්ථා වල අපි උත්සාහ කරන්නෙ අපි කලින් දැනන් ඉදපු අවකාශයට ඔහුව හෝ ඇයව කුදලගෙන ඇවිත් ඒකෙම කූඩු කරන්න මිසක් අපි දැනන් ඉන්න පරාසය ඒ මනුස්සයට අනූව ඇජස් කරගන්න නෙමේ.

ඉතිං ඇත්තටම මට කියන්න ඕනේ උනේ මේකයී. හැම තිස්සෙම මනුස්සයෙක්ව කියවද්දි රිඩන්ඩන්සි තියල කියවන්න. 

ඒ මනුස්සය අපි දැනන් ඉදපු පරිධියෙන් එහාට යනව කියල පේනවනම් ඌව අකුලගෙන ඇවිත් අපි දැනන් හිටපු අවකාශෙ හිර කරන්න නෙමේ උගේ අවකාශෙට අනූව අපේ හිත් වල ඉඩ හදා ගන්න උත්සාහ කරන්න.

මිනිස්සු කියැවීම කියන්න්නේ හොද දෙයක්. කෙනෙක්ව අදුන ගන්න, තේරුම් ගන්න, ආදරේ කරන්න, ප්‍රශ්ණෙකදි උදවූ කරන්න සහ කම්ෆටබල් රිලේශන්ශිප් එකක් පවත්වාගෙන යන්න ඒක අපිට උදවූ වෙනවා.

හැබැයී මනුස්සයෙක්ගේ කියැවීමක් ගැන හැම තැනම කියවන්න යන්න ඕනෙ නෑ. මොකද අපි මනුස්සයෙක්ව කියවන්නෙ ඒ මනුස්සයව හැබෑවටම තේරුම් අරන් ආශ්‍රය කරන්න, ප්‍රශ්ණෙකදි උදවූ කරන්න මිසක් ඩැමේජ් කරන්න නෙමේ.

මේක කියවපු එකෙක්ට මොලේ වයර් ශෝට් වෙලා මේකෙ කිසිම ගැලපීමක් නෑ කියල හිතෙන්න පුළුවන්.

වැඩිය හිතන්නෙපා. මං හැමදාම කියනව වගේ ජීවිතෙත් එහෙමනේ. මෙලෝ ගැලපීමක් නෑ. අපි අපිම මහන්සිවෙලා කෑලි අහුලගෙන ගලප ගත්තොත් තමයී.

දැන් ඇති. මට කම්මැලියි. ටටා!!! බායී !!!

වෙලාවකට මට මෙහෙම හිතෙනවා

වෙලාවකට මට මෙහෙම හිතෙනවා...

මගේ අනන්‍යතාවය කියන්නෙ මොකක්ද? ඇත්තටම මම කියන්නෙ කවූද?

කවුරු හරි මාව , මම කියල අදුන ගන්නෙ කොහොමද?

පළවෙනියටම අපේ හිතට එන උත්තරේ තමා රූපය කියන එක. අපේ ඇපියරෙන්ස් එකෙන් තමා කවුරු හරි පළවෙනියටම කෙනෙක් මේ අහවලා කියල අදුන ගන්නේ. 

හැබැයී සීන් එක කියන්නේ මේක එක ෆැක්ටර් එකක් විතරයී.

මචං උබ අරූව දන්නවද කියල කවුරු හරි කෙනෙක් ඇහුවම අපි මුලින්ම අර සුදු එකා, කළු එකා, කොණ්ඩෙ බොකුටු එකා, කොන්ඩෙ බැදපු එකා, හඩ්ඩා, හිපියා වගේ එක එක විදියෙ පිසිකල් ඇපියරන්ස් වලින් ඒ මනුස්සයව විග්‍රහ කරනවා.

පිසිකල් ඇපියරන්ස් එක හැමදාම එක විදියට තියෙන්නෙ නෑනේ. කාලයත් එක්ක මිනිස්සුන්ගෙ පිසිකල් ඇපියරන්ස් එක කියන එක සෑහෙන්න වෙනස් වෙන්න පුළුවන්.

ඉතින් ඒක මතම පදනම් වෙලා අපිට පුද්ගල අනන්‍යයතාවයක් අදුන ගන්න බෑ.

ඒ නිසා අපි කරන්නේ එතනින් එහාට ගිහින් ඒ මනුස්සයගෙ බිහේවියර් එක සාරාංශ ගත කරල ඒකෙන් ඔහුව හෝ ඇයව අදුන ගන්න උත්සාහ කරන එක.

අර ජෙප්පා, අලයා, අලියා, පෙරට්ටා, කුඩු කාරයා, බඩු කාරයා, බඩුව, ගංජ කාරයා, බෙබා, කාලකණ්ණියා, මැරයා, පාතාලයා, සිරිමත්, හොද ළමයා, උපාසකයා වගේ එක එක ජාතියෙ සමාජ නිර්වචන වලින් ඒ මනුස්සයව විග්‍රහ කරනවා.

දැන් මිත්‍රයා මෙතන තියෙනව සෑහෙන්න සාධාරණ ප්‍රශ්ණ ගොඩක්.

මේ විදියට බිහේවියර් පැටන්ස් වලින් මිනිස්සුන්ට ලේබල් ගැහුවෙ කවූද?

ඒ ගහපු ලේබල් එක කොයිතරම් දුරට නිරවද්‍යයද?

අපි ඒ ලේබල් එකෙන් මනුස්සයෙක්ව අයිඩෙන්ටිෆයි කරන එක කොයි තරම් දුරට සාධාරණද?

රූපෙත් වෙනස් වෙනවනම් මනුස්සයෙක්ගෙ හැසිරීම් රටාව සදාකාලිකයී කියල අපිට නිගමනය කරන්න පුළුවන්ද.

ඇත්ත කතාව කියන්නෙ හැම තත්පරයක් ගානෙම මනුස්සයෙක් වෙනස් වෙනවා. 

ජීවිතේ එක එක අවස්ථාවන් වල ඔහු හෝ ඇය මුහුණ දෙන ප්‍රශ්ණ, අභියෝග සහ යුද්ධ ඒ මනුස්සයව වෙනස් කරවනවා.

ඔබ ජීවිතයේ යම් කිසි අවදියක දැනන් ඉදපු කෙනෙක් ඊට අවුරුදු ගාණකට පස්සෙ හම්බෙද්දි, ඔහු හෝ ඇය කියන්නේ ඔබ කලින් දැන ගෙන ඉදපු මනුස්සය නොවෙන්න පුළුවන්.

ඉතින් කලින් නිගමනය කරපු මොඩල් එකකින් ඒ මනුස්සයව අදුන්වන එක ටිකක් සාධාරණ මදි නේද?

කොහොම උනත් මේ කතාන්දරේ සාරාංශය  තමයී අපි අපේ කියල හිතන් ඉන්න අයිඩෙන්ටිටි එක ඇත්තටම අපේ නෙමේ. ඒක සමාජ නිර්මිතයක්.

ගෙවෙන හැම තත්පරයක් ගානෙම අපි උත්සාහ කරන්නෙ අපිට කියලා යුනික් අයිඩෙන්ටිටි එකක් හදා ගන්න.

හැබැයී රහම සීන් එක කියන්නෙ අපි ඔය වලි කාල ගොඩ නගා ගන්න හදන අයිඩෙන්ටිටි එක නිර්වචනය කරන්නෙ සමාජයෙන්.

සමාජය කියන්නෙ බහුතර මතය.

එතකොට අපි මේ ඩේලි රේස් දුවන්නේ බහුතර මතය සන්තෘප්තියට පත් කරන්නද?

මට තේරෙන විදියටනම් මේක මහ තේරුමක් නැති මහන්සියක්.

අයිඩෙන්ටිටි එකට බම්බු ගහන්න කියල ගෙවෙන හැම තත්පරේම අපි අපිම වෙලා හිටියොත් ඒක සෑහෙන්න වටිනවා.

ඇත්ත කතාව තමා අපිට කිසිම මනුස්සයෙක්ව ජජ් කරන්න බෑ. මොකද ඒ මනුස්සයගෙ ජීවිතේ දශමෙන් පංගුවක් වත් අපි කියවල නැති නිසා.

මනුස්සයෙක්ව අයිඩෙන්ටිෆයි කරන්න ඕනෙම නම් කියවන්න ඕනෙ රූපෙවත්, ඒ අවස්ථාවේ බිහේවියර් එකවත් නෙමේ. ඒ මනුස්සයගෙ තින්කිකින් පැටන් එක.

ඔවූ ඉතිං තින්කින් පැටන් එකත් කාලයත් එක්ක වෙනස් වෙන්න පුලුවන්නෙ කියල කෙනෙක් කියයී.

ඔවූ ඒක හරී. හැබැයී කතන්දරේ කියන්නෙ තින්කින් පැටන් එක වෙනස් වෙන්නෙ ඒ මනුස්සය ජීවිතේ මූණ දීපු හැබෑ අත්දැකීම් එක්ක. ඒ මනුස්සය සටන් කරපු යුද්ධ වල අත්දැකීම් තමා ඒ මනුස්සයගෙ චින්තනය හදන්නෙ. අර පරිණත වෙනව කියල කියන්නෙත් ඔන්න ඕකට තමා මන් හිතන්නේ.

ඔය රෙද්දවල් වැඩක් නෑ. අහක යන සමාජෙ උන්ට ආතල් ගන්න අපි ණය වෙලා ඩීජේ ගහන්න ඕනෙ නෑනෙ.

ඒ මහන්සියෙ අපි අපිම වෙන්න උත්සාහ කරමූ.

මේකෙ කියවපු එකෙක්ට මුලයී අගයී බැලුවම මනස කැළබිලා මොලේ වයර් ශෝට් වෙන ගතියක් දැනෙයී.

ගණන් ගන්නෙපා. නිතරම මම කියනව වගේ ජීවිතෙත් එහෙමනෙ. කිසිම ගැලපීමක් නෑ. අපිම තමා මහන්සි වෙලා ගලප ගන්න ඕන. 

ඉතිං අන්තිමට මට කියන්න තියෙන්නෙ මෙච්චරයී. කොච්චර අහේනියෙ ඉදියත් ගංජ ගහල ගුලි කන්න නම් එපා.

මේ සංසාර විරාමයේ හමුවූ සියළු සොදුරු මිනිසුන් වෙත

මේ සංසාර විරාමයේ හමුවූ සියළු සොදුරු මිනිසුන් වෙත.

මග තොටදී හමුවූ විට ඔබ හා සිනාසීමට අමතක වූ අවස්ථා තිබෙන්නට ඇත.

නිමේශයකට සිනාසී ගියද ඔබේ දෙනෙත් වලින් ප්‍රකාශිත හැගුම් කියවා ගැනීමට නොහැකි වූ අවස්ථාවන් තිබෙන්නට ඇත.

එසේ හැගුම් කියවා ගත්තත් ඔබට ඇහුන්කම් දීමට අතපසු වූ අවස්ථාවන් තිබෙන්නට ඇත.

ඒසේ අහුම්කන් දුන්නද ඔබට පිළිතුරක් දීමට මගෑරුනු අවස්ථාවන් තිබෙන්නට ඇත

පිළිතුරක් දුන්නද ඔබට හදවතින්ම උදවූ කරන්නට නොහැකි වූ අවස්ථාවන් තිබෙන්නට ඇත

ඒ සියළු දේ වෙනුවෙන් මම ඔබෙන් සමාව ඉල්ලමි.

සුදු හෝ කළු කියා මිනිසුන් නැත. සාන්තුවරු මේ සමාජයේ නැත්තා සේම අන්ත දුශ්ඨ මිනිසුන්ද මේ සමාජයේ නැත.

මිනිස්සු අළු පාටය. සුදු සහ කළු අතර ජීවිත කාලාවර්ථය තුල මොහොතක් පාසාම දෝලනය වෙන මිනිස්සු හරි ලස්සනය.

එකිනෙකාට තම තමන්ට ආවේණික වූ ජීවිත යුද්ධයන් ඇත. එකී යුද්ධයන් ගෙන් හෙම්බත් වූ අයෙකුගෙන් මොහොතකදී සිදු වන වැරැද්දකින් ඔහුගේ හෝ ඇයගේ ආත්මයම අර්ථකතනය නොකරන්නැයී මම ඔබෙන් බොහෝ ආදරයෙන් ඉල්ලමි.

හැමදෙනාම ආදරයට කැමතිය. නමුත් ආදරය ලබන්නට විනා බෙදන්නට උත්සාහවන්ත වන්නේ බොහොම අතලොස්සකි.

ජීවිතය ලස්සන බෙදා ගන්නා තරමටය. ආදරය ලස්සන පතුරවන තරමටය.

මට ඇත්තටම ඔබට කියන්නට ඕනෑ කරන්නේ ජීවිතය කෙටි බවය. හිත පුරා ආදරය කරන්නටවත් හිත පුරා ආදරය විදීමටවත් මේ ජීවිතය කියන්නා වූ කාලාවකාශය ප්‍රමාණවත් නොවීමට පුළුවන.

එනිසා වෛරය වෙනුවට ආදරය පතුරන්නත්, නරක වෙනුවට යහපත පතුරන්නත් අපි සියල්ලෝම උත්සාහවන්ත විය යුතු නොවේද.

මේ වාක්‍ය රචනයේ මුල කියවා අගට එන විට

මනස විකාරයක් වී මුල අග නොගැලපේ යැයී ඔබට හිතෙන්නට ඉඩ ඇත.

සාධාරණය. එසේ විය හැකිය. ජීවිතයද එහෙමය. බැලූ බැල්මට අගක් මුලක් හොයාගන්නට නැත. ගැලපීමකුත් නැත. එ නිසා කෑලි අහුලා අපි අපිම ගලපා ගත යුතුය. 

දැන් ඇතිය. මට කම්මැලිය. අවසාන වශයෙන් කියන්නට ඇත්තේ ගංජා සමග ගුලි කෑමෙන් වලකින ලෙසය.