අසනි වැහි වලට හිතවත
තියෙනවා මහ නපුරුම පුරුද්දක්
ජීවිතේ ආවාට හාරා
මියදිච්ච මතකයන් හූරා
තුන් සිතම මොහොතකින් අවුලන
මහා නරුමම පුරුද්දක්...
වේලිච්ච කදුළු ගග ගලා ගිය නිම්න ඉව කර
මහා වරුසාවක්ව පනී අහසින් සෙනේ බර වැහි කැට
වරක් පුපුරා නිහඩ උන මුත් ගිනි කන්දකට
හරිත පැහැ තවරන්නෙ කොහොමද
කන්ද පතුලෙත් හුස්ම ගන්නා ලාවා ඇති කොට...
මැරුණු හිත් අස්වද්දන්න එපා ආයෙම එන්න
මේ සෙනේ දිය රැගෙන හනික දැන් නික්මෙන්න
අතීතය මග හාර හාරා
මතකයන් අවුලවා පාරා
මීදුමට මුහු වෙලා මැකිලා
යන්නෙ නම් උඹ එපා වර්ශා...
No comments:
Post a Comment