සුමුදු මුදු මල් කැකුළු පූදින ඉරේ පැහැසර කිරණ වැටුනා
පළුදු කළුවර සළුව ඔත ඔත නිශා හැංගී ඈත ඇදුනා
එකදු මොහොතක් විඩා නොමගත් විහග ගී නද සවනෙ රැදුනා
සිනිදු සුසිනිදු විලස පවනිදු අහස පිරිමැද හිතේ එතුනා ...
අදින් හරියට වසර දෙකකට කලින් ඈ සුරගනක් විලසට
අරන් සිනහව සතුට සාමය එළිය එක්කම අපේ ගෙදරට
හෙමින් සුරතල් දෝණි මැකුවා පාළු විරහා දුක් වහලෙ යට
පතන් ආසිරි ලියන්නෙමි කවි පුතේ ලොකු මාමා දුරක සිට...
එපා පුපුරන ඉරේ ගින්දර වැටෙනු කිසිදින ඇගේ ලෝකෙට
සපා ලන මල් බඹර තුඩු අඹරනා ශක්තිය ලැබෙන් ඈ හට
නොපා කෝලය විදා ආලය සදේ ඈ ගෙන නුඹේ තුරුලට
පපා ස්නේහය සදා රැකගන් තාරකාවක් විලස අහසට...
No comments:
Post a Comment