Imaa's Birthday

ජනවාරියේ සීතල අතරින් එබෙනා
ඉර කාරියේ උණුහුම හිරිගඩු මකනා
හැකි වීරියේ කවි පද එළි වැට පනිනා
අත නෑරියේ උඹ හන්දයි බකමූණා

පිපුනත් නොපිපුනත් සුවදැති මල් පොකුරූ
ගැයුනත් නොගැයුනත් සියොතුන් ගී මහරූ
එබුනත් නොඑබුනත් ලෝකෙට ඉර මිතුරූ
අපි ළග තමයි උඹෙ හිත් දොරෙ මුල්  යතුරූ

එළිය නොමැති නම් උඹ යන මග මිතුරා
ගුලිය පිටින් තරු ගෙනවිත් දෙමි අතුරා
නලිය නලිය වද දෙන හැගුමන් අහුරා
පොළිය එක්ක පතනෙමි ජය මා සොයුරා

   

අතීතය වෙඩි උණ්ඩ වාගේ
පපුව හාරන් වදිනවා
හිතම හිල්වී ගලන මතකය
ඇස් දිගේ එළි බහිනවා...

විසල් උරයේ තියා මගෙ හිස හිස කතා කිවුවා වරු ගනන්
නිසල් සෙවණක් උණා දෝණිට දග කරද්දිත් ඇති තරන්
සියල් සැප දුනි දුකක් නොමදුනි වීරයෙක් නෑ ඔබ තරන්
ඇඩුව ඇති අප්පච්චි මං හැමදාම ඉන්නව ඔබෙ ළගින්


මගෙම ලේ බී මටම ඔරවන මදුරුවෙක් වත් නෑ මරා
ගහක් පැලයක් හිටෙවුවා මිස නැතේ කොළයක් වත් ඉරා
මමත් නොමදැන උනිද වරදක් කියන් මා හට සොහොයුරා
ඇයිද මේ වගෙ දුකක් දුන්නේ මගේ මවු පිය හිත් ඉරා

ඔහේ ලිවීම

ඉස්සර මං ආස වැඩිපුර තනි වෙන්න
තනියම කොහෙට හරි වෙලා හිත හිත ඉන්න
හීන කන්දක් එක්ක ඉබාගාතේ යන්න හිතට ඉඩ දෙන්න
බරක් පතලක් නැතුව කැලෑ පල්ලෙ කදු මුදුන් දිගේ ඔහේ පාවෙන්න
නෑ කිසිම බයක් තිවුනෙ හිතේ අහලකවත්
කේන්දරේ බලපු මනුස්සය කියල මට රාහුලු
ඒකලු ඔහොම ඇවිදින්නෙ
අම්මට මං කිවුවෙ ඒකට පිස්සු
රාහුට මං නීච උනොත් මිසක්
රාහු මට කොහේ නීච වෙන්නද
මං ආසයි මේ ඔහේ පාවෙන ජීවිතේට
ඉන්න ටික කාලෙටනෙ මේ ඔක්කොම සෙල්ලං...

ඉස්සර වගෙ නෙමේ දැන් හරි බයයි මට තනි වෙන්න
ඇවිදින්නෙ කොහොමද වෙනදට වඩා මහ හුගක් බර දැනෙනවා අඩිය
වෙලාවකට අඩියෙ බරට එරෙයිද කියලත් හිතෙනවා පොළවට
මං තාම ආසයි ඔහේ ඇවිදින්න
කදුමුදුන් ගුහාවල් කැලෑවල් පීරන්න
ගහක් උඩ හුගක් වෙලා තනියම කල්පනා කර කර ඉන්න
ඔවූ තාම මට රාහු
ඒත් අවුලකට තියෙන්නෙ ඊට උඩින්
හෙනහුරා නීච වෙලා...