අම්මෙ මට හරි මහන්සියි දැන්
ගෙදර එන්නම හිතෙනවා
කන්දෙ නුග ගහ ගාව මොහොතක
සනීපය හිත හොයනවා...
ලන්ද බැහැගෙන හනික දිව එන
සුළං රැල්ලේ එතීලා
යන්න ආසයී යාය කෙලවර
සරුංගල් පොල බලාලා...
මල් සුවද පරයලා පැතිරෙන
සිල් සුවද මග ඉවකරන්
පංසලට ගොඩ වැදුනු සවසක
මතකයක් ඇත හිත අරන්...
බෝඩිමේ රත් වෙච්ච වහලේ
සීට් කොට මට ඔරවමින්
ඇවිළුවා තොල් අතර හිර උන
දුම් බටය එක නිමේශෙන්...
ආයෙ ආයෙත් ගෙදර මතකය
සන්තාන විද මතුවෙලා
පුරුදු සුවයක් අනවරත ලෙස
මනෝ පාරක ගුලි වෙලා...
ටයිකෝට් ජීවිතය වෙනුවෙන්
අහිංසක ගති හෝදලා
රළු පරළු ගති වාත්තුව දී
ගත්ත කැම්පස් ලෙක්චර් ලා...
කොළඹ අහසට සේම හදවත්
වලත් නැහැ කිසි ලස්සනක්
කාස්ටක ගති මිනිස් හිත් වල
පුරවලා කවුදෝ කෙනෙක්...
No comments:
Post a Comment