පඳුරු මල් ගස් මහා තුරු වැල්
බදා හිටියට විහිද තද මුල්
නාය යන මොහොතෙදියි කන්දක්
පෙනුනෙ පපුවෙම පාළු හුඹහක්...
දේස සීමා බෙදා වෙන්කොට
එමට තරු කැට ලැගුම් ගත්තත්
අමාවක දවසෙදියී දැක්කේ
අහස තනිකර කළු ගුහාවක්...
නිතර විසි කර මල් සිනා වැහි
බොහෝ සතුටින් ඉන්න උන් ලග
හාරලා බැලුවොතින් අස්සට
පිරෙන්නට තිබුණේම හිස්කම...
